30th Ordinary Sunday – 27th October 2019 — Gospel: Lk 18,9-14
Humbled will be exalted
The Pharisee prays sincerely, assuming the normal attitude and posture of praying. But in prayer the focus should be above all upon God. However, this man’s concentration is upon himself and worse still, upon the failings of his fellow human beings. Before beginning to enumerate his positive virtues, which in themselves are quite admirable (fasting, giving up one tenth of one’s income), he moves to detach himself from the sinful mass of human kind (thieves, rogues, adulterers), of which a representative, tax collector is at the back. The Pharisee illustrates the attitude of those who boast of their own self-image by putting down other people. In the milieu of Jesus, this Pharisee projects the judgmental behaviour typical of Pharisees in general.
In contrast, the tax collector standing far off acknowledges himself as a sinner in his own eyes and those of his world. Prayer, as the Pharisee failed to see, consists not in our telling God how things are but in allowing God to communicate to us the divine vision of life and reality. We cannot raise ourselves up to God. Only God can raise us to himself. And he can do this only when we recognize our lowliness and look to him to raise us up.
இவ்வுவமையில் பரிசேயர் உண்மையாகவே செபிக்கிறார் என்பதனை அவர் செபத்தின் சாதாரண அணுகுமுறையிலும் வெளித்தோற்றதிலும் காணலாம். ஆனால் செபத்தில் கவனம் கடவுளின் மீது தான் இருக்க வேண்டும். இருப்பினும் இம்மனிதர் தன்னைப் பற்றியும், சக மனிதர்களின் மோசமான நிலை மற்றும் தோல்விகள் பற்றியும் குறிப்பிட்டு செபிக்கிறார். அவருடைய போற்றத்தக்க நேர்மறை நற்பண்புகளாவன: விரதம் மேற்கொள்வது, தனது வருமானத்தில் பத்தில் ஒரு பங்கை காணிக்கை செலுத்துவது. மேலும் அவர் தீயவர்களான திருடர்கள், முரட்டுத்தனமானவர்கள், விபச்சாரம் செய்வோர் மற்றும் இவர்களுடன் வரி வசூலிப்பவரையும் இணைத்து, இவர்களிடமிருந்து தன்னைப் பிரித்துப் பார்க்கிறார். இப்பரிசேயரின் அணுகுமுறை தன் ஆளுமையை பெருமையடித்துக் கொண்டு மற்றவர்களை மட்டம் தட்டி வீழ்த்துவதாகும். இயேசுவின் சூழலில், இப்பரிசேயர்கள் பிறரை தீர்ப்பிடுவதில் அக்கறை காட்டுபவர்களாக திகழ்கிறார்கள். இதற்கு நேர்மாறாக, தொலைவில் நிற்கும் வரி வசூலிப்பவர் இவ்வுலகப் பார்வையில் தன்னை பாவி என்று ஏற்றுக்கொள்கிறார். செபம் என்பது எந்த சூழ்நிலையில் வாழ்கிறோம் என்று கடவுளுக்கு சொல்வதல்ல, மாறாக, தெய்வீக கண்ணோட்டத்தில் வாழ்க்கையின் யதார்த்தத்தினை கடவள் நம்முடன் தொடர்பு கொள்ள அனுமதிப்பதாகும். நம்மை கடவுளிடம் உயர்த்த முடியாது. கடவுளால் மட்டுமே நம் நிலையை உயர்த்த முடியும். நம்முடைய தாழ்நிலையை அடையாளம் கண்டு கொண்டோம் என்றால் அவர் நம்மை உயர்த்துவார்.
Jesus points out that God’s view reverses both verdicts. Jesus does not say that the publican is good and the Pharisee bad and a liar. He does not say that one is fundamentally virtuous while the other is a sinner who managed to hide his sin. Jesus only says that the one who came to God’s house in his own eyes as a sinner went home with God’s favour (justified); the one so sure of his virtue went home without it. The parable could also offer comfort to many people today who find themselves or their loved ones caught in situation judged objectively sinful on more traditional thinking – in the area of sexuality, or marital involvement or professional occupation. The parable suggests that God may be able to cope with “disorder” in terms of objective morality or Church discipline far better than those who guard the traditions.
